“Os nenos lévannos anos de vantaxe como público”

«Este libro é unha aperta para quen a necesite e está dedicado a todas as miñas perdas»

Silvia Penide volve á literatura infantil, desta vez, da man de Hércules de Ediciones con Onde está Otti? Unha historia para comprender onde van os que xa non están. Onte presentou o libro, ilustrado por Estefanía Padullés, os nenos e nenas da Escola Infantil Municipal dos Rosales e mañá estará na libraría Galgo Azul.

Con Onde está Otti adéntrase nun tema complexo, que é a morte para que a entendan os máis pequenos, como xorde este proxecto?

(É un tema moi importante e do que non se fala habitualmente e é un tema que arrastramos despois, por iso o libro ten unha mensaxe tamén para a xente adulta, que precisamos reforzo. O libro xorde dunha necesidade miña propia, de achegarme ao tema da perda, da morte, que hai que dicir a palabra, que non sexa tabú, incluso tamén da perda de soños, de etapas, sentir nostalxia do que pasou… Xorde tamén dunha necesidade de achegarme a ese tema con todas as letras e de buscar unha ferramenta que poidamos utilizar neses momentos. Non é terapia, non é maxia pero si que é un pequeno truco do que se pode botar man.

Achegarse a este tema desde o punto de vista da perda dunha mascota, faino máis doado? 

Depende. A min hai tempo que a palabra mascota non me gusta, porque o sentimento que eu teño é de familia. De feito, eu cando escribín a historia, Otti non se chamaba así, porque o nome foi variando, e non se sabía moi ben quen era Otti. Foi a ilustradora, Estefanía Padullés, a que lle puxo cara e quen visualizou quen era Otti. Esa foi unha parte moi bonita do proceso, porque cando eu escribía non tiña unha imaxe física de Otti e agora si que a temos e penso que é perfecta.

Desta historia, ao final, saíron tamén dúas cancións.

É unha necesidade vital para min, a música sempre me acompaña. Eu tiña o texto escrito e quería que fose moi sinxelo e moi natural para que o entendesen os peques. Eu tiña moi claro que quería sacar o proxecto e tiña todo o sentido que fose un libro e, cando xa empezamos a ver as cores que ía ter, esas primeiras imaxes leváronme á música. Tirei da guitarra e saíron dous temas que son moi positivos, tendo en conta o tema do que falamos, e que axudan moi ben, sobre todo nas presentacións, a darlle forza a esta ferramenta que pretende ser a historia. Eu saín moi recargada da presentación, porque lles miraba o brillo nos ollos. Os peques, a verdade, é que son un público que nos leva anos de vantaxe.

Está pensado para nenos e nenas, pero igual a algún adulto tamén lle axuda esta historia…

Si, a min a primeira, cando fun coller o libro á editorial, leveino dar unha voltiña pola cidade, tomei algo no meu bar de referencia porque precisaba estar un pouco con el eu soa. Este libro é unha aperta para quen a precise está dedicado a todos os meus Ottis, a todas as miñas perdas, a toda a xente que estaba e xa non está ou que está noutro lugar. É algo moi universal.